«Ο μεγάλος ήρως του μπάσκετ έσβησε. Έδωσε την ζωή του για το μεγαλείο της Α.Ε.Κ. Ολόκληρος η φίλαθλος Ελλάς θρηνεί τον θάνατο του Μόσχου». Από εφημερίδα της εποχής…

Σαν σήμερα. Πριν από 50 χρόνια. 29 Δεκεμβρίου 1966. «Έφυγε» ο Γιώργος Μόσχος. Το παλικάρι με τη φανέλα με τον αριθμό «5», νικήθηκε μετά από πολύμηνη μάχη με την ασθένεια, που του κατέτρωγε τα σωθικά. Σε ηλικία 29 ετών. «Τα μελαγχολικά του μάτια τα γεμάτα αναζητήσεις έχουν κλείσει βαριά για έναν ύπνο αιώνιο».

Για τα όσα δραματικά συνέβησαν στο «Παλαλίντο» του Μιλάνου έχουν γραφτεί τόμοι. Η αναψηλάφηση της ιστορίας δεν εξυπηρετεί το πραγματικό νόημα της ημέρας. Αλήθεια είναι, ότι στο ημίχρονο του ημιτελικού του Φάιναλ Φορ του Πρωταθλητριών, στις 30 Μαρτίου 1966, με τη Σλάβια Πράγας έγινε ευρέως γνωστό, ότι ο Μόσχος έπασχε από καρκίνο στους λεμφαδένες. Αλήθεια δεν είναι, ότι στο όλον της ΑΕΚ ξαφνιάστηκαν. Τρεις «Ενωσίτες» ήξεραν το μακάβριο μυστικό, ο προπονητής Μίσας Πανταζόπουλος και οι γιατροί Βασίλης Χατζηγιάννης και Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Εκείνοι ήξεραν, ότι χάρη στη δύναμη της ψυχής του ο «Μεικτοευρωπαίος» πλέι μέικερ θα ελάμβανε ο ίδιος την ευθύνη να ταξιδέψει από την Αγγλία (όπου έκανε θεραπείες) στην Ιταλία, μονάχος του, για να συμμετάσχει στην πρώτη μεγάλη αγωνιστική δοκιμασία της Ελλάδας σε ομαδικό άθλημα. Η τρισκατάρατη τον κατέβαλε όμως…

Ακόμη εννέα μήνες πάλεψε με το «Θεριό» ο εύμορφος Μόσχος. «Πάλαιψε τόσον καιρόν! Κουράστηκε τόσο πολύ να ζη με τις ελπίδες! Πλησίαζε μία το μεσημέρι όταν μαθεύτηκε ο θάνατος του Γιώργου. Οι φίλοι του δεν το πίστευαν. Μια μικρή παιδούλα με κλαμένο πρόσωπο όλο ρωτούσε: Πού είναι ο πατερούλης; Ήταν η κορούλα του Γιώργου Μόσχου».

Δύο χρόνια μετά, το 1968, οι συμπαίκτες του τού αφιέρωσαν το Κύπελλο Κυπελλούχων. Στο Καλλιμάρμαρο, στον Τελικό-dejavu με τη Σλάβια, «έπαιζε» και εκείνος… Τον κουβαλούσαν στο μυαλό και στην καρδιά τους οι κατοπινοί αθλητικοί «ήρωες» μιας «εποποιίας», που εξελίχθηκε σε παγκόσμιο ορόσημο.

Αιωνία του η μνήμη…