Και ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα στον αείμνηστο Δημοσθένη Πασχαλίδη με μία συνέντευξη-έκπληξη.

Λίλα Κυπριανίδου…

Για τον πολύ κόσμο της ΑΕΚ, το παραπάνω ίσως να μην παραπέμπει κάπου «κιτρινόμαυρα» με την πρώτη ανάγνωση, αλλά ίσως να παραπέμπει με τη δεύτερη.

Λίλα Πασχαλίδου – Κυπριανίδου.

Προδήλως πρόκειται για την σύζυγο, την πρώτη σύζυγο, του κορυφαίου παράγοντα της Δεκαετίας του ’60, του εμβληματικού ισχυρού άνδρα της «Βασίλισσας», που μίλησε αποκλειστικά στο aekbc.gr για τον Έλληνα «Σαπόρτα».

Η συνομιλία μας:

-Κυρία Πασχαλίδου, αν πάμε το χρόνο πίσω, τί τίτλο θα βάζατε στη ζωή σας με τον αείμνηστο Δημοσθένη, που ήταν ωστόσο συνυφασμένη με την ΑΕΚ;

«Μία… τρέλα».

-«Τρέλα» η καλώς εννοούμενη;

«Κοιτάξτε να δείτε. Από ένα σημείο και μετά λόγω της ΑΕΚ οι ρυθμοί ήταν έντονοι. Άλλωστε, παρακολουθούσα από πολύ κοντά τα δρώμενα. Πριν από μεγάλους αγώνες, ο Δημοσθένης έφερνε τους παίκτες σπίτι μας, στο Παλαιό Φάληρο, για να τους έχει όλους μαζί. Στους αγώνες ήμουν παρών. Σε πολλούς αγώνες πήγαινα και στο εξωτερικό. Θυμάμαι καλά το ταξίδι στο Βέλγιο όταν παίζαμε με τη Ροαγιάλ. Βέβαια, έντονα θυμάμαι τον Τελικό του Κυπελλούχων του ‘68».

-Θα κάνουμε την ίδια ερώτηση, που κάναμε και στην κυρία Μπάρλου σε παλαιότερο αφιέρωμα στη μνήμη του μεγίστου Λουκά Μπάρλου. Μετανιώσατε ποτέ για την ενασχόλησή του με την ΑΕΚ;

«Δεν θα έλεγα, ότι μετάνιωσα. ‘Ήταν όμως δύσκολα. Έδωσε και τη ψυχή του για την ΑΕΚ ο Δημοσθένης. Αφιέρωσε πολύ χρόνο στην ΑΕΚ. Ηταν λογικό ν’ αμελήσει κάπως την οικογένεια και τη δουλειά του. Είχε εργοστάσιο στο Μαρούσι. Είχε επιχείρηση στη Σταδίου. Όμως, η ΑΕΚ είχε απαιτήσεις, όπως ξέρετε. Στο ξεκίνημα της κοινής ζωής μας ήμουν όμως πολύ μικρή. Ήμουν είκοσι ετών. Τα κορίτσια σ’ αυτή την ηλικία τότε δεν είχαν ωριμάσει ακόμα. Υπήρχε ο ενθουσιασμός. ‘Επρεπε να μεγαλώσω και τα δύο παιδιά μας. Πολλές φορές κι αυτά στο γήπεδο. Στον Τελικό του ’68 ο γιος μου ήταν τεσσάρων ετών, η κόρη μου δύο ετών. Τα βοήθησε πολύ και επαγγελματικά τα παιδιά μας μετά από χρόνια ανεξάρτητα από τη δική μας σχέση. Τα φρόντισε. «’Εδωσε ρέστα», όπως λέμε, για τα παιδιά του…»

-‘Ηταν και στο σπίτι έτσι αυστηρός, όπως έδειχνε ως παράγοντας;

«Καμία σχέση. Έλεγε την άποψή του βέβαια. Δεν έβαλε ποτέ τις φωνές. Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Γνώριζα, ότι ήταν επιτυχημένος ως παράγοντας. Το εισέπραττα από παντού αυτό. Στο σπίτι ήταν ήρεμος όμως».

-Θυμόσαστε κάτι από την παραγοντική του δράση;

«Είναι πολλά. Κάποια έχουν γραφτεί. Έχουν περάσει και χρόνια για να θυμάμαι λεπτομέρειες. Στο μυαλό μού έχουν μείνει τα πολλά ταξίδια και οι συναθροίσεις όπως προείπα με τους παίκτες».

-Είστε οπαδός της ΑΕΚ;

«Δεν ασχολιόμουν μικρή με ομάδες. Σμυρνιά εγώ, και Κωνσταντινουπολίτης ο Δημοσθένης, όμως, τι άλλο μπορούσαμε να είμαστε; Ξέρετε, είχε γίνει ένας εξαιρετικός γάμος για την εποχή, που έκανε αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή, που ο Δημοσθένης ασχολήθηκα με την ΑΕΚ, στάθηκα δίπλα του. Αγάπησα την ΑΕΚ. Την αγάπησαν και τα παιδιά μου. Σε νεαρή ηλικία δεν έχαναν αγώνες της ΑΕΚ από κοντά. Πιο σπάνια λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης στην πορεία, αλλά είναι φανατικοί. Αν όχι στο γήπεδο, όταν παίζει η ΑΕΚ, στο σπίτι, βλέπουμε όλοι μαζί από την τηλεόραση».

-«Έφυγε» νωρίς ο Δημοσθένης…

«Έφυγε» νωρίς, δυστυχώς. Ξέρετε, προς τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχω τη αίσθηση, ότι δεν ήταν ευτυχισμένος… Τον έβλεπες πάντα ζωηρό, αλλά κάτι μέσα του δεν τον έκανε χαρούμενο».

-Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας.

«Εγώ σας ευχαριστώ».

*Στο φωτογραφικό στιγμιότυπο, η Κυρία Λίλα Πασχαλίδου, πρώτη κυρία από δεξιά, με το σκούρο παλτό, μπροστά και δεξιά του Γιώργου Τρόντζου. Ο Δημοσθένης Πασχαλίδης, τέταρτος από αριστερά. Πρόκειται για το ταξίδι πρόκρισης, παρά την ήττα, στις Βρυξέλλες, στον προημιτελικό με Ροαγιάλ (21/02/68) στην πορεία προς το ευρωτρόπαιο της 4ης Απρίλη.